اشعار

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می‌گیرد          فقط از چشم‌هایِ یک نفر الهام می‌گیرد

محمّد نه، علی نه، فاطمه نه، مجتبی هم نه          فقط پروانه در آغوشِ گُل آرام می‌گیرد

گـلستانِ علی با او شمیمِ دیگری دارد          شقایق دارد از چشمانِ لاله جام می‌گیرد

علی می‌بوسد از پیشانی‌اش آیاتِ کوثر را          علی در آیِنه« تکبیرة الاحرام » می‌گیرد

روایت می‌کند « الجارُ ثُمَّ الدّار» را باران          که چترِ مهربانی بر سرِ ایتام می‌گیرد

دلِ خونِ حسن با خنده‌اش آرام خواهد شد          کرامت از کنارِ نـامِ او اکرام می‌گیرد

یقین دارم کلیدِ کربلا در دستهایِ اوست          که در این راه زینب اختیارِ تام می‌گیرد

نمازِ سرخِ عاشورا پس از هفتاد و دو رکعت          فقط با سجده‌هایِ سبزِ او فرجام می‌گیرد

گلی که خنده‌هایش را ندیده دیدۀ خورشید          حجاب از خارِ صحرا هم شباهنگام می‌گیرد

اگر روضه بخواند خیزران هم اشک می‌ریزد          اگر زینب بخواهد معجزه انجام می‌گیرد

شکوهش می‌کند خم قامتِ گلدستده‌ها را هم          به زیرِ گامِ او ویرانه استحکام می‌گیرد

چراغِ خطبه‌هایش ظلمِ شب را کور خواهد کرد          چنان که صبحِ صادق انتقام از شام می‌گیرد

خبر در امتدادِ چشم‌هایش می‌رسد از راه          می‌آید ننگ را از دامنِ اسلام می‌گیرد

خـانـۀ فــاطـمـه امـروز تـمـاشــا دارد            تــحـفـه‌ای از طـرف عـالـم بـالا دارد
سجدۀ شکر علی دارد و این؛ جا دارد            پس از این خون خدا زینب کبرا دارد

کـوثـر جان نـبـی کـوثـر دیـگـر آورد
هـمـسر شیـر خـدا فاطمه دخـتر آورد

رونق خانۀ زهراست سر و جان به فداش            اولین دختر مولاست سر و جان به فداش
کوثر دوم دنیاست سر و جان به فداش            شاهد غربت باباست سر و جان به فداش

اسـوۀ صبـر و وفـا دخـتـر زهـرا آمـد
مـژده ای اهـل ولا زیـنب کـبـری آمد

این که ویرانۀ دلها ز غمش آباد است            این که هاجر به کنیزیِ درش دلشاد است
این که آیینۀ زهـرا و عـلی بنیاد است            این که در صبر و وفا بر همگان استاد است

این که زینِ اَب و هم قافلۀ پنج تن است
شافع روز جزایِ من و امثال من است

هاجر و آسیه، حوّا همگی خاک درش            علی و فاطمه محو رخِ همچون قمرش
کفـو زهرا بود و هاشمیان گرد سرش            او علمدار حسین است و حسین در نظرش

از ولادت هـمه دم پـشتِ بـرادر بـوده
ذوالـفـقـار سخـنـش حـیـدرِ دیگر بوده

صـدف آل کـسـا حـضـرت زینب آمـد            دخـتر شـیر خـدا حـضرت زیـنب آمد
گـهـر آل عــبـا حـضـرت زیـنـب آمـد            قـاصـد کـربـبـلا حـضـرت زیـنب آمد

از ســفــر آمــده و داغ بــــرادر دارد
با خود هفتاد و دو تا نامۀ بی‌سر دارد

تو پرستاری و عالم همه بیمار تو شد            مـا گرفـتار تو اربـاب گـرفـتار تو شد
یوسف فـاطمه راهی سرِ بازار تو شد            نام دین مانده اگر مانده از ایثار تو شد

ما مسلـمان شدۀ هـمّـت و ایـثـار توأیم
از ازل تا به ابـد جـمله بدهکـار توأیم

خاطرت جـمع کـنار حرمت ما هستیم            جان نـثـار تو و ذریـۀ زهـرا هـسـتـیم
این عجب نیست که ما شیعۀ مولا هستیم            دست داعش نرسد بر حرمت تا هستیم

نه فـقـط بهـر بـقـایِ حـرمت سربازیم
وسـط خاک بـقـیع پنج حـرم می‌سازیم

هرکه به هر جا رسد از کرم زینب است           بوی خـوش کربلا از حـرم زینب است

طیّ زمان‌ها نرفت یک اثر از پرچمش           ملک سلیمان که نیست، این علم زینب است

آنچه به عرش خدا حک شده با خط عشق           نام متـین و خوش و محترم زینب است

جن و ملک نوکرش، طائر در محورش           شیعۀ اثـنی عـشر، هم قـسم زینب است

ظهـر عـطش، قـتـلگاه، آه، نوایی رسید           حضرت ارباب، خود، محتشم زینب است

روضه بخوان روضه‌خوان روضۀ قدّ کمان           اوج همین روضه‌ها قـد خم زینب است

خورشیدِ عرش و أرض و‌ سما آفریده شد            عـشـقِ خـدا و شـیـرِخـدا آفـریـده شـد

اسـطــورهٔ نـجـابـت و دردانــهٔ وقــار            مـحــبــوبـهٔ تــمـام نـمـا آفــریــده شـد

از اقـتـدارِ چـادر او کـعـبه شرم کرد            آئـیـنـه دارِ حُجـب و حـیا آفـریـده شد

بر دستهـای عـالـمِ بـالا نگـین نشست            دُرّ رکــابِ آل کـــســا آفــریــده شـــد

زینب رسید و پـشتِ درِ خـانـهٔ عـلـی            گـرد آمـدیـم و خـیـلِ گـدا آفـریـده شد

جانم فـدایِ سـورهٔ وٱلعـصرِ فـاطـمـه            بسکـه صبـور بود… بلا آفـریـده شد

ذکر قـنـوتِ نافـلـه‌اش «یاحسین» بود            اصـلا بـرایِ کـرب وبـلا آفـریـده شد

سر را به سجده داشت به همراهِ کائنات            بر تـربتی که محـضِ شِفا آفریده شد!

جـلال پـیـش جـلال تـو می‌زنـد زانـو            وقـار از تو گرفـتـه وقـار خـود بـانـو

شقـیـقـة الحـسنی و شـریکـة الاربـاب            کسی که مثل تو باشد در این دو عالم کو

زمان بردن نامت رواست جان بدهـیم            بـه عـــزّت و شــرف لا الــه الا هــو

کـمی به فـکـر دل این غـبار هم باشید            تو را به جان عزیزت نزن مرا جارو

رهـا نـمی‌کـنم ایـن رشـتـۀ مـحـبت را            به آیـه آیـۀ قــرآن اگـر رسـد بـر مــو

همش به خاطر دوری و آه پروانه است            نگو که شـمع دلـم می‌زند چرا سوسو

اگر بـنـاست که عـمرم بـدون تو باشد            بـگـیـر جـان مـرا جـان ضـامـن آهـو

ای قـبله‌گاه حور و ملک گاهـواره‌ات            می‌جـنـبد آسـمان و زمین با اشاره‌ات

ای درّ آبـــــدار یــدالــلــه، تـــا ابــــد            بـرپـاست در دیـار نـجـف یـادواره‌ات

این بیت را به فـاطـمه تـقـدیم می‌کـنم            بانـو مـبـارک است نـزول دوبـاره‌ات

زینب تو کیستی که به دیوان شاعران            پـیـدا نـمـی‌شـود مـثـل و اسـتـعـاره‌ات

خـاتـون کـنـیزهای شما بـرگـزیـده‌انـد            شد هـمـسـر خـلـیل خـداونـد سـاره‌ات

حق می‌دهم اگر که بیفـتد کلاه عـرش            با زل زدن به شـأن رفـیـع مـنـاره‌ات

دریـای بی‌کـران بـخـدا چـشـم آفـتـاب            یک بار هم ندیده به خوابش کناره‌ات

دین خطبه‌ای برای بقا خواست، باز نیست            در کار خـیر حاجت هیچ استخـاره‌ات

آب زنــیــد راه را آب حـــیــات آمــده           کـوثـر کـوثـر نـبی، عـلی صفات آمده
عـلـیـمـه و فـهـیـمـۀ فـاطـمـیـات آمــده           قمر به سجده رفته چون بدر جمیله می‌رسد

دیدۀ جهل کور شد زآنکه عقیله می‌رسد

جاه و جلال مصطفی، مُلکت و مال فاطمه           چشمۀ نوش مرتضی، آب زلال فاطمه
بزرگ؛ خواهر حسن، شهپر بال فاطمه           زنی به جز تو عشق را مرد سفر نمی‌شود
بی‌همگان بسر شود، بی‌تو بسر نمی‌شود

دامن پاک وحی جز وحی گهر نیاورد           نیّـرۀ نبی به جز شمـس و قـمر نیاورد
مـادر دهـر می‌سـزد دگر پـسر نیاورد           چه دختری که با دو صد شیر پسر برابر است
نبین که زینب است او، که خود علی دیگر است

چه زینبی که عرش را سریر خویش می‌کند           چه زینبی که صبر را اسیر خویش می‌کند
چه زینبی حسین را امیر خویش می‌کند           حسین زنده در دلِ جوش و خروشِ زینب است
علم زمین نمی‌خورد، علم به دوش زینب است

حُبّ علی است در دلش خلیل اگر خلیل شد           مریم اگر عفیفه شد، به فاطمه دخیل شد
بزرگ شد هر که در این بیت شرف ذلیل شد           در این سرا هزارها فضّه جلیله می‌شود
ولی میان این حرم یکی عقیله می‌شود

عـقل به زانـو آمد از درایتی که داشته           لال شده زبان از آن فصاحتی که داشته
خجل شده عبادت از عبادتی که داشته           عجب به بردباری و صبرِ دلِ شکسته‌اش
نـمـازهـا فـدای آن نـافـلـۀ نـشـسـته‌اش

به دستهای او اگر طناب گیر کرده است           شمر کجا، عقیله را حسین اسیر کرده است
رخت اسارت عمه را چقدر پیر کرده است           کـنـیز می‌شدم اگر سایۀ بـر سـرم نبود
عمه پس از حسین اگر مدافع حرم نبود

بانویی که درگهش، فیض دمادم می‌شود            بـاعـث فــخــریــۀ اولاد آدم مـی‌شــود

حرمتش بالاست پیغمبر سفارش کرده است            بـانـوی مـا آیــة الله مـعــظـم مـی‌شــود

برترین مدحی که می‌شد در مقام او سرود            زینب است وزینت سلطان عالم می‌شود

بی ولای مرتضی، معـنا ندارد زندگی            بی ولای دخـتـرش دنیا جهـنم می‌شود

نام«زینب» با حسین و کـربلا آمیخـته            عشق خواهر با برادر خوب توأم می‌شود

هرکسی همچون «رسول ترک»دیوانه شده            مـورد الـطـاف این بانو مسـلم می‌شود

نام زینب را بزن بر سر در کاشانه‌ای            خود به خود بزم عزا آنجا فراهم می‌شود

روضه‌های سخت و جانفرسای او، زجرآور است            روضه‌خوان روضه بخواند دل پُر از غم می‌شود

چه کسی مثـل تو آنـقـدر اُبهّـت دارد!؟            با خدایت چه کسی این همه اُلفت دارد!؟
خون ما پایت اگر ریخت، حکایت دارد            سر شکستن ز غـم عشق تو لذت دارد

هـمـچـو کـعـبه حـرمت نیز قــداسـت دارد

خـونـمان ریخته با عـشق شما در فکّه            تا ابـد هـست به دامـان سـتـم این لـکّـه
سوریه سیـنه سپـر کرده عجـم تا بلکه            زود آغــاز شـود حـمـلـۀ فــتــح مـکّـه

مثل عـباسِ عـلی، شیعه شجاعت دارد

شـرّشان یکـسره کـم می‌شود اِنـشاءالله            شهـرشان پُـر ز عَلَم‌ می‌شود اِنـشاءالله
مکـه هم مـال عـجـم‌ می‌شود اِنـشاءالله            و ‌بـقـیـعـی که حـرم می‌شود اِنـشاءالله

بنـویـسـید که این قـصه حـقـیـقت دارد

تو به عـشاق عـلی روشـنی قـبر شدی            جبلُ‌الرَّحمِه که بودی جبل الصبر شدی
گاه خورشید سماوات و گهی ابر شدی            اخـتـیاری نـشدم سائل تو، جـبـر شدی

بـه گـدای تــو ‌خــداونـد مـحـبـت دارد

شرف‌الشمس علی، ماه ثناگستر توست            کهکشان هم که خودش گوشه‌ای از محور توست
جبرئیل و همۀ عرش به زیر پَر توست            علت خـلقـت بابای جهان مـادر توست

شجره نامه‌ات ای سَرو چه شوکت دارد

آفـریـدند تو را رحـمت بـی حـد بـاشی            علی و فـاطمه، اصلا خود احمد باشی
آفـریـدنـد بـه یـکـتـایـی سـرمـد بـاشـی            از ازل تـا ابـدالـدهـر تـو بـایـد بـاشـی

به وجـود تو خـداونـد تـو عـادت دارد

ما که یک لحظه نکردیم در اوصاف تو شک            هرکسی نیست مرید تو و حیدر به درک
می‌رسد منتـقم و ظلم شود زهره ترک            می‌شود روی در کعبه «مدد زینب» حک

کعـبه خـیلی به ضریح‌ تو ارادت دارد

در رسیدن به خدا شد حرمت قبله‌ترین            سرزمـین تو بلاخـیز ترین جای زمـین
ای خـرابـات حـسیـنـیـه‌ات آبـاد نـشـین            صفر تا صد نظر توست اگر روح الامین

با غـلامـان شـمـا طـرح رفـاقـت دارد

تو بزرگی تو عظیمی تو جلیل القدری            تو که بالاتر از افـلاک و ‌شکوه بدری
تو که در مجـلس الله هـمیـشه صـدری            من و مدح تو!؟ به والله قسم «لا أدری«

هرچه گفتند در اوصاف تو صحت دارد

نفست گرم که با خـطبه قـیامت کردی            آن چهل روز چه مردانه امامت کردی
جبل الصبری و با صبر شهامت کردی            کوه را هم که خودت خوش قد و قامت کردی

هـنـر تـوست اگـر کـوه صـلابت دارد

حیف شد در همۀ کوفه کسی مرد نبود            هیچکس با تو ‌در آن شهر هماورد نبود
تـازه اصلاً خـبر از پـارچـۀ زرد نبود            هـمۀ کـوفـه به زیر قـدمت گـرد نـبـود

غضب چشم تو واللهه که وحشت دارد

بـخـت با قـافـلـۀ خـسـتـۀ تـو یـار نبـود            حق تو این هـمه نامـردی و آزار نبود
هیچکس چون تو به ارباب مددکار نبود            جـای اولاد عـلـی که سـرِ بـازار نبـود

بـخـدا ایـن هــمـه آزار قــبـاحـت دارد

پیداست از عفاف تو معصوم بودنت            از عـزّت مـدام تـو مـخـدوم بـودنـت

هـسـتی پـناه شیـعـه و آزادگـان دهـر            در اوج بی‌پـنـاهی و مظـلـوم بـودنت

ای انـعـکـاسِ طلعـتِ تـابـانِ پـنج تن            ای بازتابِ عـصمت و ایـمان پنج تن

ای مظهر شهامت و از خودگذشتگی            یک عمر، بی‌قرار و پریشان پنج تن

بـاران بی‌امـان حـیـا از تو می‌چکـید            یک عمر در محله کسی روی تو ندید

هـمـسایه‌ای نـدیـد کـسی بین خـانـه‌ها            گوید دمی طـنـین صدای تو را شنـید

جانم فـدای ستر جـمـیل و حجـاب تو            اصلا حـسابِ غـیر کجا و حساب تو

تا روز حشر هم که بخوانند سیره‌ات            مخـتـومـه ناپـذیـر بود این کـتـاب تو

شب ها زمان سیر و سفـرنامۀ تو شد            هر شب، به وقت نافله هنگامۀ تو شد

آری حسین گفت « ز یادت مبر مرا «           دلدادگی محـض به حق، جامۀ تو شد

آئـیـنه‌ای تو فـاطمه را پیـش چـشم ما            کـردی دفــاع، از عَـلـَم حـجّـت خــدا

او بر غدیر گشت مدافع به خون خویش            گـشـتی تو هم مـبـلّـغ پـیـغـام کـربـلا

مـرآت کـبـریـا شـدنـت در بـر یـزیـد            بـنـد دل از دل هـمـۀ روبه‌هان بـریـد

مثل پیـامبر که سخـنران شدی، شدند            لرزان ز صولت تو پـلـیدان شبیه بید

مات است دیدۀ تو به روی حسین و بس            پرواز می‌کنی تو به سوی حسین و بس

شرطت به ضمن عقد بُوَد حول این کلام            هستم همیشه خادم کوی حسین و بس

روح خوشی به خانۀ زهرا دمیده‌ است            باران اشتیاق ز پلکـش چکـیـده ‌است

مولای مان علی شده لایوصَف از شعف            گـویا صـدای آمـدن نـورسـیـده ‌اسـت

یکپارچه جواهری، ای بر پدر، نگین            سر تا به پات لوءلوء و پا تا سرت ثمین

خوشبو شبیه فاطمه، خوش رو چو مجتبی            مـحـبـوبـۀ اهـالـی ِافـلاک در زمـیـن

” زینب ” گذاشت نام تو را آفریدگار            ای آنکه شد مـعـلـم عـلـم تو کـردگار

هستی شجاع، مثل حسینت که شد شهید            ای قـدرت کـلام تو مانـنـد ذوالـفـقـار

ای زینت عـلـی، ثـمـر جان فـاطـمی            مـحــبـوبـۀ هـمـیـشـگـی آل هـاشـمـی

فرقی که نیست، بر حسنین است یا به تو            باران اشک، چون تو به آنها ملازمی

ای آیـت و مــفــسـر قــرآن کــربــلا            ای قـبـلـه گـاه دیـدۀ حــیـران کـربـلا

ناموس شیـعـیـان شده حالا حـریم تو            آنـجـاسـت قـتـلـگـاه مـریـدان کـربـلا

مسـکـین صـادقـی به در خانۀ عـلـی            از او طلب نمـود طـعـام و غـذا ولی

چـیزی نبود خـانـۀ شان غیر سهم تو            گفتی به صوت فاطمی‌ات؛ خوش نوا، جلی

مادر بده تو سهم مرا دست آن فـقـیر            طاقـت ندارم اینکه ببـیـنم ورا حـقـیر

ما هم گرفـته‌ایم دو دستان خـویش را            پیش تو کاسه وار… الا بضعة‌الامیر!

تک تک قلوب ما هـمه بانو برای تو            یک یک کنار هم سر ما فرش پای تو

ما هیچ، هر چه هست بُوَد مال اهلبیت            ای خواهر حسین، بهشت است جای تو

چادرت را می‌تکانی؛ می‌شود نوکر درست           می‌چکد بر خاک، اشکت؛ می‌شود قنبر درست

عرشیان از عرش می‌آیند، روی گنبدت           می‌کنند از ریشه‌های پرچم تو پَر درست

دکَۀ کوزه‌گرانِ شهـر تو پُر رونق است           می‌کنند از خاکِ گنبد کاسه‌های زر درست

تا کـبوترهای تو سـرگـرمِ لانـه‌سازی‌اند           می‌کنیم از خُرده چوبِ لانه‌ها منبر درست

گر گنه کاریم ما را از حرم بیرون نکن           لااقـل با پیکر ما می‌شود سنگـر درست

حُرمت یک کاشیِ صحنت اگر که بشکند           می‌کنیم از دشمنانت کوهی از پیکر درست

گنبدت شمع است، ما پروانه؛ پرچم شعله‌اش           در طوافش می‌کنیم از خویش، خاکستر درست

نامت آمد بر زبانم؛ دَر زدم؛ دَر باز شد           شد بـراتِ کـربـلایم لحـظۀ آخـر درست

دوبـاره سایۀ حـق روی مردم افتاده            تـو آمـدی و زبـان از تـکـلّـم افـتـاده

بعید نیست که آدم به شوق پابـوست            به دام وسـوسه انگـیـز گـنـدم افـتاده

میان روی تو و ماه آسمان عمریست            جهـان به معـضل سوء تـفاهم افتاده

کـنار جزر و مد خـنده‌های دلچسبت            به جان حضرت دریـا تـلاطم افتاده

چو جان به سینه تورا می فشارد ارباب و            به گـونه‌هـاش دو چـال تبـسّـم افتاده

غـبار چـادر خود را تکـان بده بانو            که کـائـنـات به فـکـر تـیـمّـم افـتـاده

شکرِلله که حق را به من آموخت حسین           شعلۀ حُبِ علی، در دلم اَفروخت حسین

هرکسی عبد حسین است، همان عبد خداست           با خدا حرف زدن را به من آموخت حسین

آری از روز ازل بود، که با دستِ خودش           مِحنتِ فاطمه را در دلم اَندوخت حسین

با صدای سخنِ عـشـق، به دنیا فـرمود:           ذرّه‌ای دینِ خدا را به تو نفروخت حسین

با سـتـمکار، سخن از درِ تـذلـیل نگـفت           ذلّت و خواری و لبخند! نیاموخت حسین

تَـهِ گـودال اگـر زمـزمـۀ یـا رب داشت           زیرِ شمشیر و سنان، دیده به ما دوخت حسین

کهنه پیراهنِ او هم به خدا غارت رفت           بر تنِ خویش به جز نیزه نَیاَندوخت حسین

آتشِ عـشـقِ خـدا و عـطـشِ کـشته شدن           آنقدَر داشت، که لب تا جگرش سوخت حسین

کـربـلایی نـشـود، هـر که فـدایی نـشود           بر سرِ نیزه چو خورشید، بَر اَفروخت حسین

از بس گـنـاهِ روز، مـرا خـار می‌کـند            شب دورم از نگـاهِ تو ای یـار می‌کند

چـشـمِ بـخــواب رفــتـه و آلــودهٔ مـرا            کِی در سحر، صدای تو بیدار می‌کند

بـا بـی‌خـیالی از گـنهـم رَد شَوم، ولی            خـود را سـرِ نــمـاز پـدیـدار مـی‌کـنـد

گـاهی من از نـمـاز که لـذت نمی‌برم            پیـداست دل سیـه شده، بد کار می‌کند

وای از نگاه‌های حرام و خطای چشم            بر من چـقدر لطف، که سـتار می‌کند

حـتـی گهـی نگـاهِ حـلالـم شـود حـرام            گـاهی حـلال، چـشم مـرا تـار می‌کند

بایـد فـقـط به لطف حسیـنی پـناه بُـرد            مـا را خـدا قـبـول بـه دلـدار مـی‌کـنـد

یک روضهٔ حسین، خطاپوشِ عالمست            این روضه کـارِ تـوبهٔ بـسیـار می‌کند

ما را به کـربـلا بـرسانـیـد نـیـمه شب            مادر رسیـد و گـریه ز اسـرار می‌کند

پـائـیـنِ پــای مـرقـد اربـابِ  بـی‌کـفـن            دل را تـمـام عـمـر گـرفـتـار می‌کـنـد

شبی که با تو شود طی شبی‌ست یلدائی            نـه ایـن دقـایـق بـی‌مـعــنـی اهـــورائـی

وان یـکـاد بـخـوانـیم و در فـراز کـنیـم            بـه مـقـدم سـحــر جـمـعـه‌ای تـمـاشـائی

حضور مجلس انس است و دوستان جمعند            خـدا کـنـد که در این بـزم عشق باز آئی

ترنج و تیغ به کـف؛ منـتظر سر راهت            نشـسـته یـوسف صدیق، بسکه زیـبـائی

کدام دیده ز هجرت گریست این شب را            امیـر بـادیـه گـرد، ای خـدای تـنـهـائـی

چـگـونه بی‌تو سـپـر می‌شـود دقـایق ما            بیـا که درب دلـم تـا مـدیـنـه بـگـشـائـی

«به رغم مدعـیانی که منع عـشق کنند»            جـمال چـهـره تو حـجـتی‌ست زهـرائی

ما چـلـه نـشینِ شبِ یـلـدای ظهـوریم            مـا منـتـظرِ نـوبت بـر پـائیِ نـوریـم

ما محـو جـمالِ پـسرِ فـاطـمه هـستیم            شب زنده نگه دار، به یلدای حضوریم

***************
کاش می‌شد شب یلدا به کنارت باشم            محرم راز دل و همدم و یارت باشم

کاش می‌شد که بـلـندای شب یـلدا را            تا خود صبح فقط مست و خمارت باشم

***************
دلـگـیـرم از تـمـامی دنـیا شـتاب کن            مجـنـونم و به خـاطر لـیلا شتاب کن

وقتش رسیده صبح طلوعت فرا رسد            پایان بـده بر این شب یلـدا شتاب کن

***************
شـب یـلـدای مـن دل بـی‌قـراری‌ست            تـمـام جـمـعـه‌هـا در آه و زاری‌سـت

کـجـایـی یـابـن زهـــرا تـا بــبـیــنـی            دو چـشمانم فـقـط بهـر تو جاری‌ست

***************

پـائـیـز مـن امـشـب شده بـارانـی‌تـر            از اشـک من آسـمـان، چـراغـانی‌تر

در دیـدۀ مـن کـه از تـو دورم، یـلـدا            رنجی‌ست که یک دقیـقه طـولانی‌تر

شب یـلدایم اگر با تو سحر شد زیباست!            به دعای فرج و نام تو سر شد زیباست!

ما که خود چـلّـه نـشین تو شدیم آقـاجان            این شب چلّه اگر از تو خبر شد زیباست!

ما که عمری زده‌ایم دم زِ فراق تو، اگر            بعد از این شامِ سیه خَتمِ سفر شد زیباست!

شب نشیـنی و کـنار دِگـران خوب اما...            با تو و عشق تو گر جمله سپر شد زیباست
ای خـدایِ کـرم و جـود و محبت مهـدی            از کرم، بر من اگر از تو نظر شد زیباست
همچـنـان آل عـلی در خـطـر تـهـدیـدنـد            آن دمی که زِ شما دفع خطر شد زیباست
چون شهیدان تو ای شَهدِ شهادت نوشان            سینه‌ام گر به دفاع از تو سپر شد زیباست
حرف آخر، اگر این چشم من ای صاحب اشک            امشبی بَهـرِ غَـمِ جَـدّ تو تَـر شد زیباست

با وضـو از دیـدۀ تر می‌نـویسم فـاطمه           مثـل فـضه مثل قـنـبر می‌نویسم فـاطمه
بـاطـن الله اکـبــر مـی‌نـویـسـم فـاطـمـه           هستی موسی‌بن جعفر می‌نویسم فاطمه

تا قـیامت آفـتـاب روشـن دین فـاطـمه‌ست
نور زهرا! صبر زینب !جمع در این فاطمه ست

حضرت معصومۀ طاهاست! عصمت را ببین           محملش نور است نورالله عزّت را ببین
سجده‌اش را بنگر و اوج عبادت را ببین           جان سلطان است این بانو! کرامت را ببین

بین راه مـشهـد و قـم مـا کـرم لازم شـدیم
سائل خورشید و ماه حضرت کاظم شدیم!

ای امـیـد دردمـنـدان و پـنـاه بی کـسـان           جان فـدای خواهری تو تـمام خواهران
مادری کرده رضا را خوبتر از مادران           اوست تا روزی رسان پس خوش بحال نوکران

هر زمان دلتنگ زهرا می‌شوم قم می‌روم
میل مشهـد می‌کـنم پا می‌شـوم قـم می‌روم

چند روزی هست تب دارد نگاهش بر در است           آنقدر غم خورده و غم خورده خیلی لاغر است
درد دوری از تمام درد و غم‌ها بدتر است           باز هم‌ یک فاطمه از درد بین بستر است

این‌چه غوغایی‌ست یا رب که میان قم بپاست
این دم آخر به لبهایش رضا جانم رضاست

رفـته بین هر بیـابان در هـوای دلبرش           روی ناقه بین‌محمل سایبان دارد سرش
شکر! نامحرم ندیده هیچکس دور و برش           یا نخندیده کسی بر خاک روی معجرش

درد پا دارد ولی دردش فراوان نیست نیست
پای بی‌بی زخمی از خار مغیلان نیست نیست

در مسیرش غیر تکریم و ادب دیگر ندید           با لب تشنه رضای خویش را بی‌سر ندید
دور تا دور خودش چشم بد لشگر ندید           یا برادر را به زیر دشنه و خـنجر ندید

عـمه‌اش زینب ولی زیر لگـدها مانده بود
بین آن نـامـردهای پـست تـنها مـانـده بود

اگر به دست خـزان بـاغ بی بـری بانو            ولی به روی فـلک سایه گـستـری بانو
به سوی قم که قدم می‌نهی علم بر دوش            به شـانه عـرش خـدا را می‌آوری بانـو

ز شور عـشق بـرادر به برکـت قـدمت            نمک به سفـره این شهـر می‌بـری بانو
دیار قم شده صحرای حشر منتظر است            به پـا شـود به قـیـام تو محـشـری بـانو
اگر رضاست حسینت تو زینبی و اگر            رضاست ساقی کـوثر تو کـوثری بانو
کسی که کفو تو باشد جهان ندیده و نیست            مگـر که زاده شـود بـاز حـیـدری بانو
اگر که نـائب زهـرا شـدی یـقـین داری            به روی گـردن مـا حـق مـادری بـانـو
چنین که بُرده قرار از تو شعله‌های فراق            چنان سپـند پـریـشان به مجـمـری بانو

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت

اگر چه سینه‌ات از غصه گشته مالامال            ولی دمـیـده به قـم بـا تو کـوکب اقـبـال
در انـتـظـار بـرادر ز جـاده‌هـای امـیـد            به دست هـر مـژه‌ات لاله‌های استقـبال
چه قدر پیر و شکسته شدی از این دوری            که لحظه‌های فراق است هریکی صد سال
گرفـته زلف رضا را زمـانه از دستت            گره به زلف غـمش خورده رشتۀ آمال
شبـیه زیـنب کـبـری تویی تو سـر تا پا            حـسین وجه عـلی وار و فـاطـمه تـمثال
ولی تفاوت شهر تا به شهر بسیار است            که قـم کجا و بیـابان و زینب و گـودال
اگـر تو در پـی روی مـه رضا هـستی            هلال زینب کـبری به نی شد استهـلال
تـمـام شهـر اگـر کـه بـه پـات افـتـادنـد            فـتـاد پـای حـرم لـشگـری پی خـلـخـال
تـن بـرادر تـو غــرق بـیـن گـل‌هـا شـد            تـن بــرادر او زیــر نـعــل‌هـا پــامــال

تــمــام دار و نــدارم فــدای غــم هـایـت

بنه به روی دو چـشـمم دمی قـدم هایـت

هم شكسته می‌شود پشت برادر بی‌برادر           هم شود مثل گلی پژمرده خواهر بی‌برادر

از مديـنه آمـده تـنهـا به عـشـق ديـدن او           جان نمی‌خواهد به تن معصومه ديگر بی‌برادر

لحظه لحظه اضطرابش می‌شود بيش از مدينه           دختر موسي ابن جعفر گشته مضطر بی‌برادر

با برادر كوه غم را مثل كاهی ديده خواهر           غصه‌هايش می‌شود چندين برابر بی‌برادر

قم چه استقبال گرمی كرده از معصومه خاتون           خاطرش هرگز نشد در قم مكدر بی‌برادر

روضه دارد تك تك اين بيت ها در لا به لايش           او نديـده هـلهـله در بين معـبـر بی‌برادر

خاطرش جمع است دارد روی پيكر سر برادر           همسفر هرگز نشد معصومه با سر بی‌برادر

روضه كم كم شد كشيده سمت شام و مجلس می           زينب آنجا مانـده تنها بی‌برادر بی‌برادر